Pojęcie dobrej i złej wiary w orzecznictwie SN
Brak def. w KC.
W prawie cywilnym znajdują się 2 definicje:
- w ust. o KW i hipotece,
- w KRO.
Obie stworzone na potrzeby konkretnych instytucji.
Dobra wiara w KC:
- zasiedzenie
- nabycie własności rzeczy ruchomej od nieuprawnionego
- budowy na cudzym gruncie
- dobra wiara posiadacza samoistnego.
Pogląd tradycyjny =dobra wiara polega na błędnym, ale w danych okolicznościach usprawiedliwionym przekonaniu posiadacza nieruchomości, że przysługuje mu wykonywane przez niego prawo oraz
Pogląd liberalny = dobra wiara posiadacza jest równoznaczna z jego przekonaniem, opartym na obiektywnych przesłankach, wywodzących się ze stosunku będącego podstawą i przyczyną konkretnego stanu faktycznego, że wykonując w swoim imieniu prawo własności niczyjego prawa nie narusza (przy braku wymogu przekonania co do tego że prawo mu przysługuje), co występuje przede wszystkim wtedy, gdy otrzymał on posiadanie od właściciela rezygnującego ze swego prawa, czyli także w wypadku wejścia w posiadanie nieruchomości na podstawie umowy mającej na celu przeniesienie własności, ale sporządzonej bez zachowania formy aktu notarialnego.
Dominujący i powszechnie przyjęty = pogląd tradycyjny, = dobra wiara wyraża się w błędnym ale usprawiedliwionym okolicznościami przekonaniu danej osoby, że określone prawo jej przysługuje.
Dobra wiara na tle różnych instytucji.
Pogląd 1 = pojęcie dobrej wiary winno być tak samo rozumiane na gruncie wszystkich przepisów
Pogląd 2 = dla poszczególnych przepisów pojęcie to powinno być interpretowane niezależnie.
Reasumując można stwierdzić, że pomimo wyrażenia postulatu jednolitego traktowania instytucji dobrej wiary na gruncie stosunków prawnorzeczowych, dają się zauważyć w orzecznictwie SN rozbieżności dotyczące wykładni tego pojęcia, zwłaszcza na gruncie art. 169 KC.
Linki sponsorowane
RADCA PRAWNY |
