(art. 461 kodeksu cywilnego)
Prawo zatrzymania = jest postacią dozwolonej samopomocy = zobowiązany do wydania cudzej rzeczy może ją zatrzymać aż do chwili zaspokojenia lub zabezpieczenia przysługujących mu roszczeń o zwrot nakładów na rzecz oraz roszczeń o naprawienie szkody przez rzecz wyrządzonej.
Nie mają znaczenia relacja m. wartością zatrzymanej rzeczy a wysokością zabezpieczanej wierzytelności.
Prawo zatrzymania nie przysługuje, jeżeli:
- chodzi o zwrot rzeczy wynajętych, wydzierżawionych lub użyczonych
- obowiązek zwrotu wynika z czynu niedozwolonego.
Prawo zatrzymania nie należy utożsamiać z prawem powstrzymania się ze spełnieniem świadczenia z um. wzajemnej.
Podstawowa przesłanka = istnienie po stronie wierzyciela ściśle określonych podmiotowo i przedmiotowo wierzytelności oraz ich wymagalność (obojętne jest natomiast, czy chodzi o ruchomości, czy nieruchomości).
Wygaśnięcie wierzytelności = wygasa prawo zatrzymania.
Prawo zatrzymania powstaje w drodze oświadczenia woli zainteresowanego wierzyciela, nie powstaje nigdy z mocy samego prawa, chociaż wynika z ustawy.
Forma oświadczenia jest dowolna (może być złożone w sposób konkludentny).
Zatrzymujący musi czuwać jednak ryzyko przypadkowej utraty lub pogorszenia zatrzymanej rzeczy obciąża właściciela.
W procesie o wydanie (zwrot) rzeczy prawo zatrzymania realizuje się przez zgłoszenie zarzutu.
Linki sponsorowane
RADCA PRAWNY |
